روبينا ابڙو، 24 آڪٽوبر 1971ع تي ڳوٺ ڳيريلي، تعلقي ڏوڪري، ضلعي لاڙڪاڻي ۾ جنم ورتو. هوءَ سنڌي ٻوليءَ جي شاعر عورتن ۾ غزل جي
شاعريءَ ۾ اهم مقام رکي ٿي. سندس غزل فني ۽ فڪري حوالي سان پختا ۽ متاثر ڪندڙ آهن.
هن ادبي دنيا ۾ 1991ع کان پير پاتو. ابتدا ۾ ڪجهه ڪهاڻيون لکيائين، جيڪي ريڊيو خيرپور جي پروگرامن ۾ نشر ٿيون، پر پوءِ هن
پنهنجي لاءِ شاعريءَ جو ميدان چونڊيو ۽ شاعر عورتن ۾ نالو پيدا ڪيو. مريم مجيدي ۽
سحر امداد واري ٽهيءَ کان پوءِ واري ٽهيءَ ۾ روبينا ابڙو ۽ رخسانه پريت ئي غزل جون
ٻه پختيون شاعرائون آهن. روبينا ابڙو ايم. اي سنڌي (1995ع) ۽ ايم. اي ايڪانامڪس
(1997ع) آهي. هوءَ گورنمينٽ گرلس مڊل اسڪول نظر محلي، لاڙڪاڻي ۾ اُستاد طور پڙهائي
رهي آهي. سندس شاعري ۽ مضمون سنڌي ٻوليءَ جي مختلف رسالن ۾ ڇپجندا رهن ٿا. هوءَ هن
وقت لاڙڪاڻي ۾ رهائش پذير آهي.
وري مقتلن مان اُٿيو هُل
آ
نئون سنڌ ۾ ڪو ٽڙيو گُل آ۔
کڻي نيڻَ ڏسُ ڪيڏي ڦلواري آ
وڻيو توکي هڪڙو ئي ڇو ڦُل آ؟
اُهو جُزِِِِِ جي آهي اندر آُلجهيو
رهيو ذات پنهنجيءَ ۾ جو ڪُل آ۔
خُدا ڀي هُيو حيرتن ۾ ٻُڏل
هي ڪهڙي بََشَر جي نئين ڀُل آ۔
ڪٿي ڪوئي ڪافر پيو واڪَ ڏي
ته ايمان ڪنهنجي جو ڇا مُله آ؟
سڄي سرشٽي پئي ڇاڇولجي
اچي پاڻ ڇاڇول ۽ ڇُل آ
رهيو مدتن کان اندر منتظر
اچي جيءُ جهوليءَ اندر جُهل آ
جيئن واءُ گُهلجي ٿي ساگر مٿان
اسان جي مٿان ڀي ايئن گُهل آ
آءَ اورارَ تي ، هو پرئين پارَ تي
ٻڌي درميان پيارَ جي پُل آ۔
وري ڪُفرَ جو ڪوئي ڪلمو پڙهي
اچي عشقَ راهن مٿي رُل آ۔۔
نئون سنڌ ۾ ڪو ٽڙيو گُل آ۔
کڻي نيڻَ ڏسُ ڪيڏي ڦلواري آ
وڻيو توکي هڪڙو ئي ڇو ڦُل آ؟
اُهو جُزِِِِِ جي آهي اندر آُلجهيو
رهيو ذات پنهنجيءَ ۾ جو ڪُل آ۔
خُدا ڀي هُيو حيرتن ۾ ٻُڏل
هي ڪهڙي بََشَر جي نئين ڀُل آ۔
ڪٿي ڪوئي ڪافر پيو واڪَ ڏي
ته ايمان ڪنهنجي جو ڇا مُله آ؟
سڄي سرشٽي پئي ڇاڇولجي
اچي پاڻ ڇاڇول ۽ ڇُل آ
رهيو مدتن کان اندر منتظر
اچي جيءُ جهوليءَ اندر جُهل آ
جيئن واءُ گُهلجي ٿي ساگر مٿان
اسان جي مٿان ڀي ايئن گُهل آ
آءَ اورارَ تي ، هو پرئين پارَ تي
ٻڌي درميان پيارَ جي پُل آ۔
وري ڪُفرَ جو ڪوئي ڪلمو پڙهي
اچي عشقَ راهن مٿي رُل آ۔۔
ءٌءٌءٌءٌءٌءٌءٌ
سَچُ تَتل ٿرـ واريءَ جهڙو
جنهن تي هلندي پيرَ سڙن ٿا
.پوءِ به زوران زور کڄن ٿا
سَچُ ته "شاهه عنايت" جهڙو
جهوڪَ اندر جهونجهارُ ڏٺوسين
.صوفين جو سردار ڏٺوسين
سَچُ ته پاڻ ”بلاول“ آهي
ور ور جو ورجايو ويندو
.گهاڻي ۾ پيڙايو ويندو
سَچُ "ڀٽائيءَ جو تنبورو"
جنهن مان سُرَ سوين نڪرن ٿا
سنڌ سموريءَ ۾ پَکڙن ٿا۔
سَچُ ته ”سچل“ جي سرمستي
ماٺ ٿئي تان مشرڪ ڀانئي
.ڪڇي تان ڪافر چورائي
سَچُ ”قلندر“ جو ”مي رقصم“
ڌرتي ۽ آڪاس ڀي رقصان
.عام هجي يا خاص به رقصان
سَچُ ته "مائي بختاور" جان
جنهن کي ٻڌندي ھنيائوَ ڪنبن ٿا
وڏ ڌڻين جا ڪنڌ جهڪن ٿا۔
سَچُ ”ڪنورَ“ جي لوليءَ جهڙو
گونجي گهٽي گهٽي هر گام
جنهن ۾ الله، ايشور، رام۔
سَچُ "ڀٽي" جي ڦاهيءَ
سارا آمر ڀڻ ڀڻ ڪن ٿا
جلادن ڪا هٿَ ڏڪن ٿا۔
سَچُ ”عباسيءَ“ جي مک جهڙو
ڳاڙهو گُلُ گلاب ڏٺو سين
.موت مهانگو خواب ڏٺو سين
سَچُ ته "سيد" جي سمجهاڻي
آزادي ايمان اسان جو
.سنڌ پرستي شان اسانجو
سَچُ ته ”بگٽيءَ“ تي بمباري
آمر جا ايوان ڌڏن ٿا
ڀاري ڀاري برجَ لڏن ٿا۔
سَچُ ته بلڪل ”بينظير“
ڪاري اُڀَ تي تاري وانگي
.اناالحق جي نعري وانگي
سَچُ ته ”سوڀي“ جي ارڏائي
عشق اٽلتا ساڻ هلن ٿا
.دنيا سان جي ڪين ٺهن ٿا
سَچُ ته نانگن جي ٻرَ جهڙو
جيڪو هٿ ڏنگائڻ ايندو
سوئي نينهن نڀائڻ ايندو۔
هر ڪنهن واري تي ڀوڳيو آ
پر ڇا سڀني هي سوچيو آ
ڪنهن سان تن جي ياري آهي
سَچُ وڏو ڏوهاري آهي۔
جنهن تي هلندي پيرَ سڙن ٿا
.پوءِ به زوران زور کڄن ٿا
سَچُ ته "شاهه عنايت" جهڙو
جهوڪَ اندر جهونجهارُ ڏٺوسين
.صوفين جو سردار ڏٺوسين
سَچُ ته پاڻ ”بلاول“ آهي
ور ور جو ورجايو ويندو
.گهاڻي ۾ پيڙايو ويندو
سَچُ "ڀٽائيءَ جو تنبورو"
جنهن مان سُرَ سوين نڪرن ٿا
سنڌ سموريءَ ۾ پَکڙن ٿا۔
سَچُ ته ”سچل“ جي سرمستي
ماٺ ٿئي تان مشرڪ ڀانئي
.ڪڇي تان ڪافر چورائي
سَچُ ”قلندر“ جو ”مي رقصم“
ڌرتي ۽ آڪاس ڀي رقصان
.عام هجي يا خاص به رقصان
سَچُ ته "مائي بختاور" جان
جنهن کي ٻڌندي ھنيائوَ ڪنبن ٿا
وڏ ڌڻين جا ڪنڌ جهڪن ٿا۔
سَچُ ”ڪنورَ“ جي لوليءَ جهڙو
گونجي گهٽي گهٽي هر گام
جنهن ۾ الله، ايشور، رام۔
سَچُ "ڀٽي" جي ڦاهيءَ
سارا آمر ڀڻ ڀڻ ڪن ٿا
جلادن ڪا هٿَ ڏڪن ٿا۔
سَچُ ”عباسيءَ“ جي مک جهڙو
ڳاڙهو گُلُ گلاب ڏٺو سين
.موت مهانگو خواب ڏٺو سين
سَچُ ته "سيد" جي سمجهاڻي
آزادي ايمان اسان جو
.سنڌ پرستي شان اسانجو
سَچُ ته ”بگٽيءَ“ تي بمباري
آمر جا ايوان ڌڏن ٿا
ڀاري ڀاري برجَ لڏن ٿا۔
سَچُ ته بلڪل ”بينظير“
ڪاري اُڀَ تي تاري وانگي
.اناالحق جي نعري وانگي
سَچُ ته ”سوڀي“ جي ارڏائي
عشق اٽلتا ساڻ هلن ٿا
.دنيا سان جي ڪين ٺهن ٿا
سَچُ ته نانگن جي ٻرَ جهڙو
جيڪو هٿ ڏنگائڻ ايندو
سوئي نينهن نڀائڻ ايندو۔
هر ڪنهن واري تي ڀوڳيو آ
پر ڇا سڀني هي سوچيو آ
ڪنهن سان تن جي ياري آهي
سَچُ وڏو ڏوهاري آهي۔
ءٌءٌءٌءٌءٌءٌءٌءٌ
اي ڀورا بادل ڇا جي لئه مون تو
۾ نيڻ کُپايا هِن؟
تو پنهنجي پويان آگم آگم ڪيڏا
نيڻ رُلايا هِن!
ڪُجهه خواب اکين جي کِڙڪين مان
ڏئي ڀڙڪوڪالهه اڏامي ويا،
مون تو لئه پو ڀي ڪومل ڪومل سپنا
چار بچايا هِن!
تون خالق هُئين تخليق بڻين ڄڻ
مورت مان تصوير بڻين،
تون منهنجو ئي رهندو آهين توڙي
سو روپ مٽايا هِن!
مان چُپ هان ڪائي ڳالهه ته آ،
پوءِ هيڏا سڏ پُڪارون ڇو؟
تون ڄاڻين ٿو مون ڇا جي لئه هِي
هيڏا سڏ لنوايا هِن؟
مان اچڻي ناهيان ڄاڻين ٿو پوڀي
تون راهه نهارين ٿو،
مان وِير جيان واپس ورندس تنهنجاسڀ
خيال اجايا هن!
ڇا سوچين پيو، ٿو ڪيرُ ڦري هن
ڌرتي کان امبر تائين،
ڇو بي ترتيب ستارن ۾ تو پنهنجا
نيڻ وڃايا هن!؟
تون هرهر ياد نه ڪر مون کي،ڏِسُ
هينئن برباد نه ڪر مون کي،
مون ڏاڍي مُشڪل سان ساٿي ڪجهه
تنهنجا خيال ڀلايا هِن!!
ءٌءٌءٌءٌءٌءٌءٌءٌ
اڃان ته سوچ ۾ وڏي
ڪا آڳ ٿي ٻري پئي۔۔۔۔
اڃا اکين جي ڍنڍ ۾
ڪا ياد ٿي تري پئي۔۔۔۔۔
اڃا دلين ۾ درد ڪو
ڏکي پيو دکي پيو۔۔۔۔
اڃان ته جيُ ڪوڙ کي
ٿڏي پيو ٿڏي پيو۔۔۔۔
اڃان اسانجي درد تي
نکارا نکارا آ۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اڃان اسانجي سار ۾
خيام جو خمار آ۔۔۔۔۔
اڃان اسانجو پاڻ تي
يقين آ يقين آ۔۔۔۔۔
يقين ئي ته آ خدا
يقين ئي ته دين آ۔۔۔
اڃان اميد آس ڪا
ٽٽي ن آ ٽٽي نه آ۔۔۔۔
اڃان نه من مان روشني
کٽي نه آ کٽي نه آ۔۔۔۔
اڃان اسانجي روح ۾
ڪا ڪربلا جي شام آ۔۔۔۔
اڃان اسانجي صبر ۾
"حسين جو پيام آ۔۔۔۔۔
اڃان ته ماٺ جي مٿان
صداقتن جو باز آ۔۔۔۔۔
اڃان اسانجي خامشي
سوالن ۾ شمار آ۔۔۔۔۔
اڃان اسانجي هر گهڙي
بهار جي حصار ۾۔۔۔۔۔
اڃان اسانجو آ جيو آ
پيار جي حصار ۾۔۔۔
اڃان ته مند آ نئي
اڃان جوان سال آ۔۔۔۔
اڃان ته پنهنجي درد تي
نئون نئون جمال آ۔۔۔۔
اڃان وفا جي راه ۾
ڪريا نه هون ڪريا نه هون۔۔۔
اڃان ته پنهنجي قول تان
ڦريا نه هون ڦريا نه هون۔۔۔
اڃان اسانجو جوصلو
پهاڙ کان مٿي گهڻو
اڃان ته اس وڏ ڦڙو
اسان مٿان وسي گهڻو۔۔۔
اڃان سانجي زندگي
رڙهي رڙهي رڙهي پئي
اڃان ته ڏات هيکلي
وڙهي وڙهي وڙهي پئي۔۔۔۔
اڃان ته وار سامهون
آ اوٽ سنڌ ٿي پئي۔۔
اڃان ته هر سوال جي
آ موٽ سنڌ ٿي پئي۔۔۔
وڇائي ڀل ڪو ڪيترو به
نفرتن جي ڄار کي۔۔۔۔۔
نه قيد ٿو ڪري سگهي
هو سار کي پيار کي۔۔۔۔۔۔
ڀلا ڪڏهن ڪا خاڪ ڀي
آ اڀ جي ڇهي سگهي
ڀلا ڪڏهن ڪا رات ڀي
آ ڏينهن کي پڄي سگهي۔۔۔۔
گهڻو ٿيو گهڻو ٿيو
جو جنهن چيو گهڻو چيو
ٻڌي ڇڏيو ڏسي ڇڏيو
جو جنهن ڪيو گهڻو ڪيو۔۔
اسانجي چپ چپات کي
آ ڏات حوصلو ڏنو۔۔۔۔
اسان جي طرف کان سڄي
آ سنڌ فيصلو ڏنو
ءٌءٌءٌءٌءٌءٌ
ڏينهن پڳو ۽ شام ٿياسين
هيڪل گهر جي گام ٿياسين
جڳ سان جهيڙي جيتيوسين پر،
عشق اڳيان نيلام ٿياسين .
وسري توکان ڀي وينداسين،
هيڪر جي گمنام ٿياسين .
سڌ متارن کي جنهن جي آ،
پاڻ پروڪا جام ٿياسين .
جگنو جهڙي جوت اسان ۾ ،
اونداھ جا انجام ٿياسين.
عشق اچي آکيرو اڏيو،
گهاٽي بڙ جي لام ٿياسين.
مور ٽھوڪي سمجهائي سا،
مينهوڳيء جي مام ٿياسين.
ءٌءٌءٌءٌءٌءٌ
مِلڻ جي مُند ۾ وِڇڙي وَيا هُون،
بَهارن ۾ پِرين! اُجڙي وَيا هُون.
خوشيءَ جي قافلي سان هلندي هلندي
غمن جي موڙَ تي رُڪجي وَيا هُون.
رکيو جنهن سوچ ۾ صديون اسان کي،
اُنهيءَ کان اوچتو وسري وَيا هُون.
پُڪاريو هو وٺي تو نانءُ دِل
۾،
آهين حيران ڪِئن پهچي وَيا هُون.
هُئين سوچن کي ميڙيندو سدائين،
هَلي آ، ڏِس وري وِکري وَيا هُون.
ٻنهي کي وقت ڪاٿي آ پُڄايو،
نقش ڇا، نانوَ ڀي ڀُلجي وَيا هُون.
