شفيق الرحمان شاڪر
مور ماڻهو دلربا سي ،
هاڻ ناهن آسپاس،
ٿا سڃا ڏسجن انهن جا ، ماڳ خالي هي مڪان.
يار جي يا رن سندا ، ويران تن جا آستان،
چاه تن جا ياد آهن ، دل اندر
ڪي داستان.
جن غمن ۾غمگساري، ٿي ڪئي هرحال ويل.
سي سٻا جھا سار تن جي، ٿي ڪري دل بار بار.
هو جي هيرا لال لائق، هو جي سهڻا شاهڪار،
جي دلاسو دل سندو ها، هئاجي نيڻن ٺار ٺار.
هاڻ شاڪر سومزو ڪٿ، ٿي سڃي ڄڻ ڪائنات،
درد ڏيئي تن ڏکيء کي ،پاڻ کان ڪيو ڌار ڌار.
