Saturday 1 October 2022

جديد غزل جو شاعر ؛ مسرور پيرزادو


 

مسرور پيرزادي جو ڇٺيءَ جو نالو گلزار علي آهي. سندس پيءُ جو نالو محمد سليمان پيرزادو ۽ امڙ جو نالو بھشت خاتون آهي. هن 15 مئي 1976ع تي ڪراچيء جي جناح اسپتال ۾ جنم ورتو. ڪراچي ۾ وٽنري ڊاڪٽر طور ڪم ڪري ٿو. مسرور پيرزادي شاعريءَ جي شروعات يونيورسٽيءَ واري زماني ۾ ڪئي. سندس شاعري معياري سنڌي اخبارن ۽ رسالن ۾ ڇپي آهي. سندس شاعري ۾ موزونيت ۽ فڪري عنصر موجود آهي، جنهنڪري ادبي حلقي ۾ هن مڃتا ماڻي ورتي آهي. هن غزل جي صنف تي گهڻي طبع آزمائي ڪئي آهي ۽ ان ۾ جدت جو عنصر پڻ وڌيڪ ملي ٿو. هن مختلف سنڌي ۽ اردو اخبارن ۽ چئنلن تي صحافي ۽ ڪمپيئر طور پڻ ڪم ڪيو آهي. سندس اردو ۽ سنڌيءَ ۾ ڪالم پڻ ڇپيل آهن.

 

ھتان جي ڳالهه ھر ڪائي، اسان کي عشق سمجھائي،

ھتان جي ڳالهه ھر ڪائي، اسان کي عشق سمجھائي،

خدا جي ڀي اڪيلائي، اسان کي عشق سمجھائي۔

لڪن مان وئي لنگھي سسئي، تري درياھه وئي سُھڻي،

ڏُکيائيءَ ۾ به سولائي، اسان کي عشق سمجھائي۔

رُڳو ھڪ منجهه سڀ آھي ۽ سڀ ۾ ڀي رُڳو ھڪ آ،

اھا سڀ منجهه ھيڪائي، اسان کي عشق سمجھائي۔

ڪتابن ۾ به لاعلمي، خبر ۾ آھه بي خبري،

۽ نادانيءَ ۾ دانائي، اسان کي عشق سمجھائي۔

خوشيءَ ۾ درد آ ڪوئي، فقيريءَ ۾ اميري آ،

عياشيءَ ۾ اُداسائي، اسان کي عشق سمجھائي۔

گُلن جي نازڪي سمجھي ۽ پٿّر جي به ڏاڍائي،

سمندر جي به گھرائي، اسان کي عشق سمجھائي۔

مُسافر جيئن ماڻهو آ، سفر وانگي حياتي آ،

مُسافر جيئن ماڻهو آ، سفر وانگي حياتي آ،

سڀن جي آخري سائين! اِها منزل مِماتي آ.

مٺا! هيءَ شاعري منهنجي، جا مون هر روز ڳاتي آ،

کڻي جو هيءَ ذاتي آ، تڏهن ڀي ڪائناتي آ.

نه آهين تون مگر آهي، اسان سان درد هي تنهنجو،

لڳي ٿو درد هي تنهنجو، اسان جي گهر جو ڀاتي آ.

سندءِ تنقيد ٿي ماري، نه مون کي پر رڳو توکي،

اها تنقيد ڄڻ اهڙو ڪو حملو آپگهاتي آ.

اوهان جي آس ۾ اڄ ڀي، گذاريون عُمر ٿا گوري!

اڃا ڀي رُوح پياسو آ، اڃا ڀي اکّ آتي آ.

 

پاليو جنهن کي پيٽ ۾، پاڻ وِساري مـُون،

پاليو جنهن کي پيٽ ۾، پاڻ وِساري مـُون،

سو ته مري ويو ٻارڙو.

جيڪو پِيرن کان پِنيو، باسي مون باسُون،

سو ته مري ويو ٻارڙو.

جنهن سان ڏُک ۽ سُکّ جون، ڳچُّ ڪيم ڳالهيون،

سو ته مري ويو ٻارڙو.

جنهن جي لاءِ لکين هيون، چپّن منجهه چُميون،

سو ته مري ويو ٻارڙو.

جنهن کي ڪين ڏسي سگهيم، رهندي ڪي رانديون،

سو ته مري ويو ٻارڙو.

جنهن لئه سِبيم چولڙيون، رنگن رنگن جون،

سو ته مري ويو ٻارڙو.

موليٰ! ٻچڙو مون ڏئي، کسيئه پو ڇاکئون؟

سو ته مري ويو ٻارڙو.

 

(پنهنجي ڀيڻ جي درد جي ترجماني هن وائيء َ۾ ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهيم، جنهن جو ٻار ڄمڻ کانپوءِ ڪجهه ڪلاڪن ۾ ئي الله کي پيارو ٿي ويو)